Συνέντευξη Λάκη Λαζόπουλου στη Γιώτα Δημητριάδη
"Θέλω να έχει ένταση όλο αυτό και αυτός που δεν πηγαίνει σε κλαμπ, να νιώθει ότι είναι». Με αυτά τα λόγια με υποδέχεται ο Λάκης Λαζόπουλος και μ' αυτά περιγράφει όλη αυτή τη μαγική ατμόσφαιρα που ζουν όσοι παρακολουθούν τα τσαντίρια του από κοντά!
Απλός, προσιτός και ανθρώπινος όπως άλλωστε όλοι οι γνήσιοι σταρ, μου δηλώνει από την αρχή «η δουλειά μου είναι να μπορώ να απαντάω, ρώταμε ό,τι θες».
Μετά από μια ακόμη πετυχημένη εκπομπή και με την ενέργεια του να είναι στο φουλ, ο Λάκης Λαζόπουλος, δε χάλασε ούτε ένα χατίρι, στους τόσους πολλούς θαυμαστές του, οι οποίοι ήθελαν να του μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του.
Όταν τελείωσε, αυτή η «αναγκαία» προσμονή, ήταν όλος δικός μου! Με τις απόψεις που πάντα τεκμηριωμένες σωστά και με τη γνωστή του ευαισθησία μου μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα. Απολαύστε τον!
Θα ξεκινήσω από τα παιδικά σας χρόνια. Στη συνέντευξη σας στον κ. Θεοδωράκη και τους Πρωταγωνιστές είχατε πει «Αυτό που μου λείπει από τη Λάρισα, είναι η μυρωδιά από το χώμα».Θα γυρνούσατε ποτέ στη Λάρισα μετά από όλα αυτά;
Όχι, γιατί δεν υπάρχει η μυρωδιά του χώματος. Επειδή δε μπορώ να ξαναβρώ τις μνήμες μου. Υπάρχει μόνο το σπίτι μου, μένει η μητέρα μου εκεί, μένει και εδώ. Το χώμα δεν υπάρχει, είναι μια Λάρισα χωρίς χώμα πια και δεν έχει την ίδια αίσθηση. Βέβαια έχω πάντα την αίσθηση όταν είμαι στη Λάρισα ότι είμαι στη πόλη μου, όσο και αν έχει αλλάξει αισθάνομαι ότι είμαι στη πόλη μου .Είναι περίεργο αίσθημα αυτό. Η ζωή μου είναι εδώ αλλά δε θέλω να ζήσω και ολόκληρη τη ζωή μου στην Αθήνα. Θα ήθελα να ζήσω στην Πάρο.
Πολλά καλοκαίρια στη Πάρο..
Ναι, προετοιμάζω να ζήσω και χειμώνα στη Πάρο. Εγώ περιμένω με λαχτάρα να κλείσει αυτός ο μεγάλος κύκλος που τον άλλο χρόνο είναι ουσιαστικά 30 χρόνια πορείας στο θέατρο και στην τηλεόραση. Νομίζω ότι ένα μεγάλο κεφάλαιο της πορείας μου θα κλείσει και θα ανοίξει ένα άλλο μικρότερης εμβέλειας με περισσότερο θέατρο, περισσότερο συγγραφή και περισσότερα βιβλία. Νομίζω καθόλου τηλεόραση...
Έχετε δώσει δυο χρόνια στο Τσαντίρι;
Αυτό και τον επόμενο, γιατί βλέπω τις δυνάμεις μου. Για πόσο θα έχω όλη αυτήν την ένταση;
Από πού βρίσκετε τόση ενέργεια;
Από τον κόσμο, είναι σαν αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Τους δίνω, μου δίνουν. Με το που μπω μέσα το κοινό διαμορφώνει την κάθε παράσταση. Ο τρόπος που ακούνε, ο τρόπος που γελάνε. Επίσης εδώ δεν υπάρχουν άνθρωποι να σε βάλουν να χειροκροτήσεις…
Αυτό μου έκανε εντύπωση, ήμουν σίγουρη ότι θα υπήρχαν...
Όχι, μετά ο κόσμος δε μπορεί να νιώσει φυσικά. Δε μπορεί να νιώσει ότι είναι σε ένα φυσικό μέρος όταν του το επιβάλλεις αυτό το πράγμα.
Οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που συναντώ καθημερινά, μου λένε «Αγαπώ το Λαζόπουλο γιατί λέει αυτά που δε μπορώ να πω εγώ!»
Όταν τα λέτε, δε φοβάστε;
Όχι, δε φοβάμαι καθόλου. Δε φοβάμαι γιατί αυτό το επέλυσα μέσα μου. Ότι μ’ αυτά που λέω πρέπει μόνο να φοβάμαι αλλά κατάλαβα ότι φοβάμαι ακόμα περισσότερο τη σιωπή. Μέτρησα μέσα μου, τι είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο, το να μην έχω μιλήσει ποτέ στη ζωή μου να πω αυτά που σκέφτομαι...ή να έχω το θάρρος να έχω μιλήσει; Επειδή νίκησα τον εαυτό μου στη παιδική μου ηλικία, που δε μίλησα ποτέ, δε θέλω να ξανασυναντήσω την εφηβεία μου, μπροστά μου.
Ναι, αλλά αυτά που λέτε τα λέτε ουσιαστικά μπροστά σ’ όλη την Ελλάδα…
Ναι, γιατί υπήρξα ένα παιδί που δεν έλεγα τίποτα, τα κράτησα όλα μέσα μου, δεν είπα ποτέ τίποτα και δε θεωρώ ότι αυτό ήταν κάτι σωστό. Αντίθετα ο κάθε άνθρωπος έρχεται για να πει αυτά που σκέπτεται ,κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ως εκ τούτου ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο. Ξέρεις, αν δε μπορεί να λεχθεί, να διατυπωθεί σωστά αυτό που μας απασχολεί όλους τους ανθρώπους ,δε μπορούμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία, η κοινωνία αν δε μπορέσει να ακούσει αυτό που της συμβαίνει, πάει…
Σε κάθε τσαντίρι έχουμε και ιστορίες από τη παιδική σας ηλικία και από τα βιώματα σας, από τη μάνα σας, τα σχολικά σας χρόνια …
Τα φέρνω μέσα αυτά γιατί θεωρώ, ξέρεις, ότι αυτές οι μικρές σκηνές με ενώνουν με το παρελθόν και ενώνουν ένα νεότερο παιδί με το παρελθόν. Πρέπει να πιάνει το Λαζόπουλο από εκεί που ήταν. Ξέρεις, δεν πρέπει να πιάνεις έναν άνθρωπο από τη στιγμή που πέφτουν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Συνδέω με το παρελθόν και προσπαθώ να δώσω ένα μήνυμα κυρίως στα παιδιά που ζουν στην Επαρχεία ,γιατί ξέρω πόσο πιεσμένα είναι αυτά τα παιδιά, παίρνει δύναμη, ξέρει ότι μπορεί να κάνει αυτό που ονειρεύεται. Είναι πολύ σημαντικό.
"Θέλω να έχει ένταση όλο αυτό και αυτός που δεν πηγαίνει σε κλαμπ, να νιώθει ότι είναι». Με αυτά τα λόγια με υποδέχεται ο Λάκης Λαζόπουλος και μ' αυτά περιγράφει όλη αυτή τη μαγική ατμόσφαιρα που ζουν όσοι παρακολουθούν τα τσαντίρια του από κοντά!
Απλός, προσιτός και ανθρώπινος όπως άλλωστε όλοι οι γνήσιοι σταρ, μου δηλώνει από την αρχή «η δουλειά μου είναι να μπορώ να απαντάω, ρώταμε ό,τι θες».
Μετά από μια ακόμη πετυχημένη εκπομπή και με την ενέργεια του να είναι στο φουλ, ο Λάκης Λαζόπουλος, δε χάλασε ούτε ένα χατίρι, στους τόσους πολλούς θαυμαστές του, οι οποίοι ήθελαν να του μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του.
Όταν τελείωσε, αυτή η «αναγκαία» προσμονή, ήταν όλος δικός μου! Με τις απόψεις που πάντα τεκμηριωμένες σωστά και με τη γνωστή του ευαισθησία μου μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα. Απολαύστε τον!
Θα ξεκινήσω από τα παιδικά σας χρόνια. Στη συνέντευξη σας στον κ. Θεοδωράκη και τους Πρωταγωνιστές είχατε πει «Αυτό που μου λείπει από τη Λάρισα, είναι η μυρωδιά από το χώμα».Θα γυρνούσατε ποτέ στη Λάρισα μετά από όλα αυτά;
Όχι, γιατί δεν υπάρχει η μυρωδιά του χώματος. Επειδή δε μπορώ να ξαναβρώ τις μνήμες μου. Υπάρχει μόνο το σπίτι μου, μένει η μητέρα μου εκεί, μένει και εδώ. Το χώμα δεν υπάρχει, είναι μια Λάρισα χωρίς χώμα πια και δεν έχει την ίδια αίσθηση. Βέβαια έχω πάντα την αίσθηση όταν είμαι στη Λάρισα ότι είμαι στη πόλη μου, όσο και αν έχει αλλάξει αισθάνομαι ότι είμαι στη πόλη μου .Είναι περίεργο αίσθημα αυτό. Η ζωή μου είναι εδώ αλλά δε θέλω να ζήσω και ολόκληρη τη ζωή μου στην Αθήνα. Θα ήθελα να ζήσω στην Πάρο.
Πολλά καλοκαίρια στη Πάρο..
Ναι, προετοιμάζω να ζήσω και χειμώνα στη Πάρο. Εγώ περιμένω με λαχτάρα να κλείσει αυτός ο μεγάλος κύκλος που τον άλλο χρόνο είναι ουσιαστικά 30 χρόνια πορείας στο θέατρο και στην τηλεόραση. Νομίζω ότι ένα μεγάλο κεφάλαιο της πορείας μου θα κλείσει και θα ανοίξει ένα άλλο μικρότερης εμβέλειας με περισσότερο θέατρο, περισσότερο συγγραφή και περισσότερα βιβλία. Νομίζω καθόλου τηλεόραση...
Έχετε δώσει δυο χρόνια στο Τσαντίρι;
Αυτό και τον επόμενο, γιατί βλέπω τις δυνάμεις μου. Για πόσο θα έχω όλη αυτήν την ένταση;
Από πού βρίσκετε τόση ενέργεια;
Από τον κόσμο, είναι σαν αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Τους δίνω, μου δίνουν. Με το που μπω μέσα το κοινό διαμορφώνει την κάθε παράσταση. Ο τρόπος που ακούνε, ο τρόπος που γελάνε. Επίσης εδώ δεν υπάρχουν άνθρωποι να σε βάλουν να χειροκροτήσεις…
Αυτό μου έκανε εντύπωση, ήμουν σίγουρη ότι θα υπήρχαν...
Όχι, μετά ο κόσμος δε μπορεί να νιώσει φυσικά. Δε μπορεί να νιώσει ότι είναι σε ένα φυσικό μέρος όταν του το επιβάλλεις αυτό το πράγμα.
Οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που συναντώ καθημερινά, μου λένε «Αγαπώ το Λαζόπουλο γιατί λέει αυτά που δε μπορώ να πω εγώ!»
Όταν τα λέτε, δε φοβάστε;
Όχι, δε φοβάμαι καθόλου. Δε φοβάμαι γιατί αυτό το επέλυσα μέσα μου. Ότι μ’ αυτά που λέω πρέπει μόνο να φοβάμαι αλλά κατάλαβα ότι φοβάμαι ακόμα περισσότερο τη σιωπή. Μέτρησα μέσα μου, τι είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο, το να μην έχω μιλήσει ποτέ στη ζωή μου να πω αυτά που σκέφτομαι...ή να έχω το θάρρος να έχω μιλήσει; Επειδή νίκησα τον εαυτό μου στη παιδική μου ηλικία, που δε μίλησα ποτέ, δε θέλω να ξανασυναντήσω την εφηβεία μου, μπροστά μου.
Ναι, αλλά αυτά που λέτε τα λέτε ουσιαστικά μπροστά σ’ όλη την Ελλάδα…
Ναι, γιατί υπήρξα ένα παιδί που δεν έλεγα τίποτα, τα κράτησα όλα μέσα μου, δεν είπα ποτέ τίποτα και δε θεωρώ ότι αυτό ήταν κάτι σωστό. Αντίθετα ο κάθε άνθρωπος έρχεται για να πει αυτά που σκέπτεται ,κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ως εκ τούτου ο ένας δίνει δύναμη στον άλλο. Ξέρεις, αν δε μπορεί να λεχθεί, να διατυπωθεί σωστά αυτό που μας απασχολεί όλους τους ανθρώπους ,δε μπορούμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία, η κοινωνία αν δε μπορέσει να ακούσει αυτό που της συμβαίνει, πάει…
Σε κάθε τσαντίρι έχουμε και ιστορίες από τη παιδική σας ηλικία και από τα βιώματα σας, από τη μάνα σας, τα σχολικά σας χρόνια …
Τα φέρνω μέσα αυτά γιατί θεωρώ, ξέρεις, ότι αυτές οι μικρές σκηνές με ενώνουν με το παρελθόν και ενώνουν ένα νεότερο παιδί με το παρελθόν. Πρέπει να πιάνει το Λαζόπουλο από εκεί που ήταν. Ξέρεις, δεν πρέπει να πιάνεις έναν άνθρωπο από τη στιγμή που πέφτουν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Συνδέω με το παρελθόν και προσπαθώ να δώσω ένα μήνυμα κυρίως στα παιδιά που ζουν στην Επαρχεία ,γιατί ξέρω πόσο πιεσμένα είναι αυτά τα παιδιά, παίρνει δύναμη, ξέρει ότι μπορεί να κάνει αυτό που ονειρεύεται. Είναι πολύ σημαντικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου